Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quid iudicant sensus? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Sint modo partes vitae beatae.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

1. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat.
2. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?
3. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;
4. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
5. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.
6. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Duo Reges: constructio interrete. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Restatis igitur vos;

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

• Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.
• Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.
• Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Nam qui valitudinem aestimatione aliqua dignam iudicamus
neque eam tamen in bonis ponimus, idem censemus nullam esse
tantam aestimationem, ut ea virtuti anteponatur.

Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis
tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere
virtutis.